Tostadas de viño

A Noiteboa pasada continuamos na casa coa tradición de facer as tostadas de viño como postre da cea. ¡Quedaron pra lambe-lo bico!
Ese mesmo día chamou miña tia Mercedes desde Barcelona e preguntoulle a miña nai como as fai, porque di que a ela non lle acaban de quedar ben.
Así que pensei que seria boa idea colgar a receita pra todos os entrimeños que andan polo mundo, por se non vos acordades como se fan...

Ingredientes:
Viño tinto
Azucar
Pan
Aceite de oliva

Primeiro mestúrase o viño co azucar. Aconséllovos escoller un viño o máis escuro posible.
Partimos o pan en rodajas. É mellor usar pan do dia anterior pra que non se esfarele.
Mollamos o pan no viño e dámoslle unhas voltas nunha sartén untada con aceite de oliva.
Antes de servir botámoslle un pouco de azucar as tostadas por enriba.
Toque de miña nai: espolvorea as tostadas en contas de só con azucar con azucar mesturado con canela.
¡Mirai que resultado mais espectacular pra algo tan fácil e barato!

Tostadas de viño tinto

¡Feliz Ano Novo a todos!

Centro de mesa para as festas do Nadal

¡Xa chegan as festas do Nadal!
Hove vouvos deixar unha idea de decoración con elementos naturais.
Este é un centro de mesa feito con follas ao redor dunha vela.
Como base podedes usar un prato, unha bandexa ou un anaco de cartón.


                                    ¡Boas festas a todos!

Os motes

O alcume, en Entrimo conocido por mote, é o sistema máis antigo que existe, despois do nome, para distinguir aos individuos. Aínda que estivo moi extendido durante séculos hoxe o seu uso é case exclusivo das zonas rurais.

Cando debido ao crecemento da poboación fíxose difícil identificar aos individuos polo seu nome empezouse a diferencialos cun “segundo nome” (mote) que podía facer referencia a unha característica física da persoa, á súa profesión, a algún obxeto, a algunha anécdota relacionada coa súa vida, o lugar no que vivía, a relacións de parentesco… E o mote foise herdando de pais a fillos.

Alguns apodos deron orixe aos apelidos, así por exemplo a terminación –ez dos apelidos significa “fillo de”, é dicir “González” é “ o fillo de Gonzalo”.

En moitos casos os motes son palabras coñecidas e fáciles de entender pero noutros son palabras antigas das que non sabemos o significado nin están documentadas.

No meu caso por parte de pai correspondeme o mote “mica” xa que os meus antepasados eran “os micos” e por parte de nai “cambas” (unha das dúas partes do arco da roda do carro). O que non sei é se o de “micos” ven por algunha relación da familia cos gatos (que alguen tivese moitos por exemplo) ou fai referencia a unha característica física xa que temos a cara redonda e o nariz pequeno.

En Entrimo este patrimonio cultural continua moi vivo e contamos con motes como os seguintes:

•          Que fan referencia a profesions como “cesteiros” ou “toleiros”
•          Referidos a obxetos como “cambas”, “chavellas” (peza estreita de madeira para   suxeitar o xugo do carro) ou “presilla” (tira cosida nunha peza de roupa para pasar o botón),
•          A animais como “moscas”,  “micos” ou “saltons”
•          A lugares: “da eira”, “do coto”, “das portelas“ “os do Santo”…
•          A características físicas como “rubios” ou “pardos”

Seguro que na vosa familia tamén tendes motes. ¡Animádevos a enviar un comentario co voso!

Olelas e Entrimo no programa "Cos pés na terra" da TVG

¡Hola a todos!
aquí vos deixo un vídeo que non vos podedes perder.
É do programa "Cos pés na terra" que fixeron na televisión galega no mes de setembro pasado. Sae unha familia de Olelas moi simpática.
Ah! no minuto 17:35 veredes que aparece un roscón. É parecido o que fai a panadeira da Illa. Creo que teño unha receita do roscón por ahí. Xa a colgarei cando a encontre.


http://www.crtvg.es/tvg/a-carta/cos-pes-na-terra-1-21-09-2011

Entrimo. Onde é?

Aquí está o novo Onde é? A ver, a ver quen acerta...

Filloas

.

Amigos, xa está a porta o frío.
Acórdome de cando era eu pequena que pola matanza do porco facíanse as filloas de sangre.
Ahora aquí na cidade como sangre non teño deixovos a receita das filloas de ovo que fixen o outro día.
Estas é a versión simple pero podedeslle por tamén mel, chocolate, mermelada...

Eu como non teño touciño uso manteiga de porco

Ingredientes (4 ou 5 persoas):
6 culleradas sopeiras de fariña
6 culleradas sopeiras de azucre
6 ovos
1 vaso de auga
1 vaso de leite
1 chisco de sal
1 anaco de touciño  

Primeiro faemos o amoado. Espolvoreamos a fariña co azucar e co sal e engadímoslle os ovos previamente batidos. Despois pouco a pouco imos incorporando a auga e o leite mesturados. Batemos todo xunto.

A continuación quentamos a filloeira (unha sartén) e untámola co anaco de touciño e imos vertendo nela pequenas cantidades de amoado repartíndoas ben por toda a superfície.




Entre filloa e filloa hai que volver untar con touciño.
Cando a filloa empece a dorarse polas beiras dámoslle a volta.
Ímolas colocando nun prato unha encima doutra.




¡E listas pra servir! Sírvense con azucre pra que cada un lle poña o seu gusto.

   

As fontes

Fonte da Barreira (Bouzadrago)

Galicia sempre foi terra de auga, e así o mostran as moitas fontes espaiadas polas aldeas.
Entrimo tamén é terra rica en fontes ainda que algunhas delas hoxe en día encóntranse en estado de abandono.

Fonte da Quintan (Terrachán)

Antigamente as fontes, en uso por tódolos veciños abastecían á poboación e ó gando de auga.

Coa traída de augas e o abandono dos traballos do campo moitas delas pasaron a desuso. 
Ademais hai que pensar que algunhas nen sequera estaban situadas á beira dun camiño ou en lugares onde poidesen cumprir unha función decorativa. Estas eran fontes situadas o lado de carreiros ou entre campos, que tiñan a función de refrescar a xente cando andaba a traballar nas leiras, por exemplo a fonte de Esculeiro en Ferreiros ou a de Quingosto en Bouzadrago. Co abandono da labranza tamén se abandonaron estas fontes.

Fonte en Galez

Outras sitúanse en sitios mais accesibles, preto das casas e dos camiños, a elas acudía a xente a procura de auga. As mais rechamantes son as fontes dun cano que normalmente verten a auga nun bebedoiro para servicio do gando, e deste bebedoiro pasa ó pozo de lavar a roupa.

Cando eu era pequena acórdome de ir buscar no vrao auga fresca en Ferreiros a fonte do Pozo e a dos Birmons, hoxe en día nengunha delas bota auga, e cando secaban estas duas ibamos a do Cortello que por sorte ainda perdura.



Fonte do Cortello (Ferreiros)



Decorar con flores secas

Xa que Entrimo está rodeado de natureza, hoxe vouvos ensinar como decorar con flores secas.



1.Pomos as flores a secar boca a baixo nun lugar escuro durante dous meses 

2. No fondo dun floreiro pomos area e algunhas pedras
       



3. Espetamos as flores e se queremos botámoslles por encima unha pouca de laca do pelo. 
                                             
E aquí está, ¡mirade que marabilla de ramo decorativo!
             

Entrimo: ¿Onde é?

¡Entrimeños! ¿Sabedes onde é?

Iglesia de Santa Mª la Real de Entrimo

Iglesia de Santa Mª la Real. Entrimo

Si eres entrimeño seguro que la conoces y si no lo eres pero en algún momento vas a Entrimo no puedes dejar de visitarla.
Ella ha sido testigo de numerosas bodas, comuniones, fiestas, despedidas....

Situada en Terrachán la iglesia de Santa Mª la Real, declarada Monumento histórico-artístico, tiene categoría de abadía y es uno de los pocos ejemplos de estilo churrigueresco en Galicia. 

Iglesia de Santa Mª la Real. Entrimo

Fue construída a finales del siglo XVII y principios del XVIII. Se cree que las obras de cantería finalizaron en el 1739 siendo abad D.Agustín Leboso.

Llama la atención la fachada de cuatro cuerpos, los dos inferiores enmarcados entre columnas salomónicas.

En el primero tres pares de columnas flanquean la puerta de entrada, en el segundo está la imagen de la Asunción rodeada de cuatro pares de columnas decoradas con sarmientos y racimos de uvas, en el tercero encontramos el cuadro de la Santísima Trinidad coronando a Nuestra Señora y en el cuarto cuerpo vemos el escudo de España con el águila bicéfala.

Fachada lateral: San José

Fachada lateral: Jesús con la bola del mundo

Las fachadas laterales una está dedicada a San José y la otra al Señor salvador del mundo.

Tiene una torre independiente de 25 metros, con balconada de piedra y cúpula hemisférica, fechada en el 1.727.

Rodea la iglesia un atrio de sillería con un muro encima del cual hay un víacrucis. 
Hasta el 1918 había un cementerio detrás de la iglesia.

El cuerpo de la iglesia es de planta de cruz latina de 45 por 20 metros, con tres naves separadas por fuertes pilastras que dan lugar a siete capillas.

Retablo interior
(Fuente: web del Concello de Entrimo)

Si por fuera la iglesia es una maravilla por dentro cuenta con seis retablos que no lo son menos.

Hace pocos años se llevo a cabo un restauración que permite ver los colores de las columnas de marmol de los altares tal y como eran originalmente, os recomiendo que os fijeis. Personalmente he estado dentro de muchas iglesias y en ninguna he visto mármoles coloridos como estos.

"Santa María de Entrimo

tan alta se foi a pór

para tocalas campanas

o domingo do Señor"

(Cantigueiro, Xoaquin Lorenzo)

A Ortiga

¿Sabiades que outra das riquezas de Entrimo son as plantas medicinais?.
A miña avoa Áurea, que en paz descanse, comentaba o uso que xa os seus antepasados facían dalgunhas delas. E miña tia Lucinda, que parece que colleu o relevo para que o saber popular non se perda, cando vai a Entrimo no vrao moitas veces trae algunhas destas herbas pra Barcelona.
Hoxe vouvos falar da ortiga. Esa planta tan odiada por todos por os picores que nos produce o tocala.

Ortigas a beira dun camiño de Entrimo

En infusión é boa como depurativa, pra mucosidade na garganta, pra os órganos respiratorios cando un está acatarrado, pra os pulmons, riñons e intestinos.
Como condimento de comidas e sopas pódese usar a ortiga seca e ben triturada. É moi nutritiva, rica en calcio, silicio e ferro.
Como aplicación externa sobre o corpo podemos resaltar que as cataplasmas de ortiga axudan a combater o reuma e que lavar o pelo con ortiga e bo contra a caspa e a caída. 
De feito, se vos fixades, veredes que se venden en moitas farmacias champús de ortiga.

Bombones de castaña

Aquí en Granollers ya hace días que se pueden comprar castañas así que me he animado a hacer unos bombones de castaña que, por cierto, han quedado deliciosos.
Como no podía ser de otra manera he hecho unas fotos para pasaros la receta. 
Ahí va:

Ingredientes:                                                                           Castañas
1 vaso de azúcar
1 vaso de agua
1 copa de anís o vino dulce
1 limón
1 tableta de chocolate

Primero pelamos las castañas. Como la segunda piel es muy difícil de sacar, las herviremos 5 minutos, las dejaremos enfriar y así nos resultará más fácil sacársela
                   .
Después pondremos en una olla el agua, azúcar, la copa de anís y la cáscara del limón y herviremos todo durante 10 o 15 minutos.
A continuación añadimos las castañas y dejamos que se enfríe.
Una vez frío volvemos a poner la olla al fuego y cuando rompa a hervir la volvemos a retirar. Repetimos el mismo proceso unas 7 veces.
De esta manera las castañas se van cociendo en el almíbar sin romperse.
Por último derretimos el chocolate (yo lo derrito en el microondas) y bañamos las castañas.
¡Y ya tenemos unos maravillosos bombones de castaña!

¡Toma castaña!

Xa chegou o tempo de comer castañas. Así que vou falar un pouco das castañas e do castiñeiro.

O nome do castiñeiro, deriva de  "castanon" , cidade antiga do Ponta, en Turquía, e considérase que é orixinario do sueste de Europa e Asia Menor.

Dos traballos arqueolóxicos levados a cabo en Galicia non se encontraron, polo momento, sinales de que os poboadores prerománicos usaran a castaña.

Castiñeiro en Entrimo

As lexions romanas si que conocían o valor nutritivo da castaña e ían plantando castiñeiros nos lugares que conquistaban.

A castaña foi ata o descubrimento de América básica na alimentación en Galicia, un alimento indispensable na vida das aldeas que salvou da fome a moitos galegos. Tamén foi moi apreciada a sua madeira coa que se facían as vigas das casas, portas, mobles, cestos…

Co descubrimento de América a introdución da pataca e o millo no século XVIII relegárona a un segundo termo.

Mais tarde no século XIX a tinta provocou a morte de moitos castiñeiros.

Os ourizos

Ao contrario do que moita xente pensa a castaña é un dos froitos secos que menos engordan, ademais de ter menos contido calórico que a maioría dos outros o seu contido en auga e case a metade do seu peso.

Tamén hai que resaltar que son ricas en potasio e calcio.




Tabla de composición (por 100 gramos)

Calorías	Hidratos de carbono (g)	Proteínas (g)	Fibra (g)	Grasa (g)	Calcio (mg)	Fósforo (mg)	Magnesio (mg)	Potasio (mg)
165	36,6	2	5.5	2.2	145	256	234	500

Nova conta de Facebook

Debido a un problema coa conta anterior de facebook tiven que crear unha nova. Todo o anterior perdeuse incluídos os contactos.

¡Así que vos convido de novo a formar parte!          

20 anos da desaparición dun pobo: A Reloeira

A semana pasada viña un artigo na Rexión sobre a contaminación que padece o río Limia. 

A parte do encoro das Conchas está chea de algas tóxicas e actualmente o Límia é o río máis contaminado de toda a provincia.

Lendo este artigo veume a cabeza o encoro de Lindoso e os pobos que quedaron baixo as augas; sobre todo A Reloeira. 

Rara é a vez que pase por ese encoro ou que saia o seu nome nalgunha conversa que non me acorde deses pobos que desapareceron e con eles os seus campos cultivados durante xeracións, os canastros, as capelas, os cruceiros, os pozos de lavar, as casas, as fontes, os camiños transitados durante centos de anos, os turreiros testemuñas das festas, os Aguinchos,  ¿acordádesvos dos Aguinchos?... dos veráns bañándonos naquel río Limia que xa non ten nada que ver co Límia de agora…

En 1990 finalizaron as obras do encoro.

O 1991 foi o último ano para A Reloeira, no concello de Entrimo, e para Aceredo, Buscalque e O Bao, pertencentes a Lobios.

En 1992 as augas xa alagaban o val do Límia. Cúmprense agora vinte anos da inundación destes pobos.

Encontrei estes vídeos sobre os seus últimos días de vida.

Lesma

Lezmea en Ferreiros

Nos inicios de Entrimeños presenteivos a Lesma, a nosa mascota. 

Houbo entón un debate sobre o nome deste animaliño. Eu chamáballe zaramela ata que Rosi de Ferreiros me dixo que ese non era o seu nome e Obobriga fixo un comentario no blog recordándonos que en Entrimo se lles chama “lezmeas”. O final quedou co nome de Lesma en honor a influencia do portugués no noso idioma.

Buscando en internet encontrei mais información e parece ser que este animal tan típico de Entrimo é unha babosa negra (Arion Hortensis). Como curiosidade explícovos que estas babosas son hermafroditas, agrádalles vivir en zonas húmedas e con temperaturas entre 5 e 18 grados e poden por entre 100 e 500 ovos.

Pois con motivo das mil visitas o blog regaláronme unha Lesma!  Aquí tendes as suas primeiras fotos!

Lesma nun testo de plantas

Lesma  a explorar o xardín

Como vedes é unha monada de bicho. ¡E o mellor é que a podo meter no bolso e levala a ver mundo!
As pobres lezmeas camiñan como moito dous ou tres metros o día así que o largo da sua vida moi lonxe non poden chegar... Pero Lesma vai ter sorte e vai poder descubrir sitios de Entrimo maravillosos...

Entrimo: ¿Onde é?

Tatatachán! O novo ¿Onde é?

Como parece difícil de acertar vouvos dar unha pista:

Este lavadoiro non está á beira dun camiño senon que está 
entre campos e carreiros...

Gracias a todos por visitar Entrimeños

Amigos entrimeños estou especialmente contenta por dous motivos.

O primeiro é que ¡Xa superamos as 1.000 visitas!. ¡Moitas gracias a todos!!

Neste mapa estan marcados en verde os paises desde onde se conectan os blogueiros que nos visitan; EEUU, Francia, Alemania, Brasil, Rusia, México, Canadá, Suiza… 

¡Como vedes hai entrimeños repartidos por un montón de lugares!

O segundo é que con motivo das 1.000 visitas tivemos un regalo… UNHA LESMA!! Á que por suposto adoptei con moito gusto na miña casa.

Onte fíxenlle as súas primeiras fotos, así que poida descargareinas no ordenador e ensinaréivolas. Ídesvos quedar coa boca aberta!!!!!

Artículo en el diario El País

De Entrimo al cielo de Buenos Aires 

Argentina reconoce a un emigrante ourensano que fue pionero de la aviación

JOSÉ LUIS ESTÉVEZ  -  Buenos Aires 
EL PAÍS - 02-11-2010
La vida de Manuel González daría para un guión de Hollywood si alguien se lo propusiese. En los tiempos en que un avión era tan insólito como ahora una nave espacial, este ourensano de Entrimo se convirtió gracias a sus habilidades mecánicas y a su afán de superación en uno de los pioneros de la aviación en Argentina, el país al que había emigrado en busca de mejores oportunidades.
Uno de sus nietos, Alejandro Callari, se ha propuesto sacar a la luz detalles desconocidos sobre la vida de su abuelo y se ha encontrado con sorpresas. Una de ellas fue al descubrir que González llevó en su avión durante un accidentado viaje al famoso cura de Beiro, o que entre sus hazañas figura la de ser el piloto del primer salto en paracaídas en tierras australes.
González se marchó de Entrimo cuando apenas contaba 13 años de edad con el deseo de aprender mecánica en Argentina, entonces considerado un país muy avanzado en esta disciplina. Llegó a Buenos Aires en solitario y se convirtió en mecánico de automóviles. Sus conocimientos le permitieron ser uno de los primeros montadores de aviones en Argentina, ya que los aparatos llegaban desde Francia en cajas y apenas existían personas que supieran cómo montarlos. En la segunda mitad del siglo XX el mecánico ourensano ya se codea con ilustres de la aviación en aquel país, como Jorge Newbery, que hoy da nombre al aeropuerto de vuelos domésticos de Buenos Aires, o Angel María Zuloaga, creador de la Fuerza Aérea Argentina. González aprende a manejar las aeronaves y obtiene una de las primeras licencias de piloto del país. Su pericia le lleva a convertirse en instructor de vuelo, con alumnos civiles y militares.
El nieto de González ha investigado en los diarios de la época las aventuras aéreas de su antepasado y entre ellas hay curiosidades como el hecho de que fue el primer piloto que logró soltar a un paracaidista sobre Buenos Aires. Se trataba de otro español, Carlos Greco, y la hazaña se realizó el 19 de marzo de 1915 en Quilmes, zona sur de la capital. La acción era muy arriesgada porque los aviones de entonces eran frágiles, y al lanzarse el paracaidista se descompensaba el peso de la aeronave y podía caer. González, que pilotaba un biplano Farman, logró solucionar este problema. El espectáculo se realizó con éxito.
Otra de las curiosidades fue su encuentro en Buenos Aires con el cura de Beiro, una de las figuras más destacadas del movimiento agrario gallego. En septiembre de 1915, según se relata en una crónica de la época, González realizaba vuelos de exhibición durante un almuerzo de la colectividad española. Uno de los pasajeros fue Basilio Álvarez Rodríguez, el cura de Beiro. Durante el vuelo hubo un problema técnico y el avión acabó cayendo en lo que hoy es el barrio porteño de Barracas. Tanto piloto como pasajero salieron ilesos. González pudo seguir volando y el cura de Beiro acabó siendo una figura histórica del galleguismo.
Los accidentes con este tipo de aviones eran frecuentes. Callari explica que en sus conversaciones con mandos de las fuerzas aéreas argentinas, éstos todavía no pueden explicarse cómo González realizaba operaciones tan arriesgadas como aterrizar varias veces con su avión en medio de descampados durante un viaje para arreglar los desperfectos y seguir camino. "Los pilotos de entonces resolvían situaciones aparentemente imposibles. Hoy sería impensable que alguien pueda hacer lo mismo, si una avioneta hace un aterrizaje forzoso ahí se queda hasta que vienen a llevársela", explica Callari.
Durante un tiempo González compaginaba su pasión por los aviones con el trabajo como chófer para una familia acomodada de Buenos Aires y fue ese trabajo el que le permitió conocer a la que sería su mujer, Celia María Lavarello, con la que se casa en 1916. Pocos años más tarde se irían juntos a Entrimo. González se vio forzado a regresar por los problemas de salud de sus padres. A él todavía le conocen en su pueblo como "el piloto" y a su mujer como "la argentina", como tuvo ocasión de comprobar Callari durante un viaje que realizó a Entrimo hace unos años, donde recibió la acogida cariñosa de muchos familiares.
En un pueblo de Ourense de los años veinte la posibilidad de volar era prácticamente una quimera, pero el espíritu innovador de González no había muerto. Fue el creador de la primera línea de autobús que unió Entrimo y otros pueblos con la capital orensana. Murió en 1927, con 39 años, al parecer de una pulmonía. Nunca pudo regresar a Argentina. Su tumba todavía puede verse en el cementerio de la aldea de Ferreiros y sobre la lápida puede distinguirse la silueta de un avión. Simboliza un sueño que sigue vivo incluso después de su muerte.

Os Canastros

Hoxe vou falar sobre outra das maravillas do patrimonio arqueolóxico galego.

Os hórreos  son unhas das construccións típicas de Galicia. O seu nome varía dependendo da comarca ou zona. En Entrimo chámanse canastros.

Estaban destinados o secado do gran, a garda-lo millo e a defendelo dos bichos. Por eso están levantados por uns pes e con boas condicións de ventilación. Cousa moi necesaria en Galicia por o seu clima húmedo.
Xa hai escritos romanos do século I AC que mencionan os canastros pero é difícil saber cando exactamente empezaron a contruirse .

Durante séculos o cereal  foi un alimento moi importante en Galicia. Coa incorporación do millo produciuse un gran aumento na construcción de canastros e de muiños. Nos canastros a xente gardaba as espigas e nos muíños fabricaban a fariña coa que logo se cocía o pan no forno.

Os canastros están formados por cámaras rectangulares coas paredes de pedra ou madeira (ou mixtos) que descansan sobre uns pés de pedra, a fin de protexe-lo da humidade do chan.  A cuberta a maior parte das veces é de tella a dúas augas pero tamén pode ser de palla ou granito.  Normalmente ten unha cruz ou pináculo como adorno. Accédese a eles por escadas.

Para facilita-la ventilación destes graneiros, ademais de ter aberturas para o aire, dispóñense en lugares abertos nos que o vento circula con facilidade, como as eiras onde encontramos varios canastros xuntos.


Constan de varias partes, como por exemplo os tornarratos ou os tornaformigas cada unha coa súa función. No debuxo que vedes á beira están detalladas.

Imaxen sacada de http://horreosdegalicia.com

Esta imaxe saqueina de http://horreosdegalicia.com/. Unha páxina estupenda que vos recomendo a todos que visitedes.

Está chea de fotos espectaculares!!! 

Aquí vos deixo unhas fotos do canastro en Bouzadrago que pertencía a meus avós

Canastro de meus avós en Bouzadrago (Entrimo)

.

Entrimo: ¿Onde é?

¡Aquí vai unha nova edición do "¿Onde é?"!
Veña entrimeños a ver quen acerta...

Capela de Asperelo en Entrimo

Os cruceiros

Segundo a Wikipedia (http://gl.wikipedia.org/wiki/Cruceiro) os cruceiros naceron con unha función relixiosa, cristianizando alguns lugares nos que en alguns casos se celebraran cultos pagáns. 
Son moito máis que unha marca nun lugar ou unha linde entre parroquias. Son sinais de identidade da aldea ou da parroquia, lugares de encontro e de referencia na vida diaria da xente da aldea. Os cruceiros son obxectos sagrados e, por extensión, tamén o é o lugar onde se levantan.

Cruceiro de Ferreiros

Atopamos cruceiros en lugares públicos, principalmente encrucilladas, beiras de camiños, adros de igrexas etc  
Ante os cruceiros rezábase polas ánimas dos mortos e pedíase axuda a Deus. Alguns tamén se ergeron en puntos nos que tivo lugar unha morte violenta buscando dar descanso á alma da vítima. Neles buscouse protección, quizais por eso hai tantos cruceiros nas encrucilladas e nos camiños ó cemiterio.
Outros erguéronse na praza da aldea para protección da xente e no campo da feira para a protección do gando.
Castelao defendía a tese de que os cruceiros foron introducidos en Galicia por influencia das viaxes de San Vicente Ferrer que estivo por terras galegas en 1412 e trouxo o modelo das cruces de termo. Tamén viaxou pola Bretaña francesa en 1419, onde morreu, de ahí a semellanza entre os cruceiros galegos e bretóns.
Os crueciros son esculturas de pedra de granito, de entre 3 e 5 metros, coa cruz na parte superior. Alguns dos cruceiros ten a cruz soa e outros son mais elaborados, dependía dos recursos económicos da persoa que encargara a sua construcción.

Cruceiros na Terrachán

Básicamente ten os seguintes elementos:
- O pedestal, peza normalmente cuadrangular, cúbica. As caras poden ser lisas ou con algunha inscripción co nome de quen o encargou.
- O fuste ou vara: columna de sección cuadrangular, octogonal ou cilíndrica.  Pode te-la superficie lisa ou decorada .

                    

Cruceiro en Galez                                              

- O capitel imitando os estilos arquitectónicos clásico, románico ou gótico, con volutas, follas, caveiras, anxos, santos etc.
- A cruz, cun Cristo  crucificado, só, coa Virxe ou con anxos.
- O pousadoiro, unha mesa situada xunto á base do cruceiro. Esta parte non a encontrei en ningún cruceiro de Entrimo.

Entrimo: ¿Onde é?

Entrimeños de orixen, de adopción, de corazón... Descubramos Entrimo xuntos!!
¿Atrevédesvos a adiviñar de que lugar de Entrimo é esta imaxe?

Carballo grande na Feira Vella (Entrimo)

Deixade as vosas respostas aquí ou no facebook de Entrimo

Festas de Entrimo

Pulpo a feira

¡Un ano mais durante as vacacións en Entrimo poidemos disfrutar das festas nas aldeas!

Da música das orquestas, da empanada, do pulpo a feira, do roscón, das alboradas...



Empanada



Ainda que moitas das festas se foron perdendo co paso do tempo outras mantense co esforzo económico e de dedicación dos veciños.

Vou facer aquí un resumo das festas que de acordo coa miña familia e veciños algunha vez se celebraron e das que se seguen a celebrar.

Guxinde:
Festa do Carme o 16 de xullo con Misa e comida compartida
Festa en honor a San Salvador o día 6 de agosto
Pereira:
Antigamente facíase por Pascua a festa da Virxen, en xuño a de San Antón e en novembro a de San Facundo.
Agora a da Virxe cambiou de fecha para o día 4 de agosto.
Bouzadrago:
Festa en honor do apóstolo Santiago o 25 de Xullo


Alborada o 21 de agosto por Ferreiros



Ferreiros:

Faise a festa da Magdalena o 22 de Xullo con misa e comida compartida entre todo o pobo.

E como non houbo acordo para cambiar de día a festa en honra a Virxe da Sobreira que tradicionalmente se viña celebrando o día 8 de setembro, e Ferreiros é un pobo moi festeiro, actualmente mantense a festa do día 8 e faise outra o 21 de agosto.

Terrachán:

O 14, 15 e 16 de agosto son as festas na honra de Santa María.

Perdeuse a festa que se facía no barrio do Santo por San Xoan.


Banda de gaitas de Entrimo

Casal:
Celébrase San Miguel o 29 de setembro
Galez e Feira Vella:
O 1 e 2 de agosto festas de San Félix

Asperelo:
Perdeuse a festa da Virxe dos Remedios que se celebraba por ano novo

As Quintans:
Perdeuse a festa de San Antón que se celebraba no mes de xuño
Olelas:
A festa que tradicionalmente se facía por Pascua cambiou para o 19 de agosto
Illa:
Ainda que se perdeu a festa que se facía por Corpus continua a do San Lourenzo o 9 e 10 de agosto
Lantemil:
A festa que se facia por Pascua na honra da Virxe das Neves cambiou agora para o 5 de agosto
Queguas:
Perdeuse a festa que se celebraba por San Xoan        

Venceans:

Antes facíase a festa de San Tomé en decembro

Vilar:

Perdeuse a festa de San Munin que era o 19 de abril