miércoles, 28 de septiembre de 2011

Artículo en el diario El País

De Entrimo al cielo de Buenos Aires 

Argentina reconoce a un emigrante ourensano que fue pionero de la aviación

JOSÉ LUIS ESTÉVEZ  -  Buenos Aires 

EL PAÍS - 02-11-2010
La vida de Manuel González daría para un guión de Hollywood si alguien se lo propusiese. En los tiempos en que un avión era tan insólito como ahora una nave espacial, este ourensano de Entrimo se convirtió gracias a sus habilidades mecánicas y a su afán de superación en uno de los pioneros de la aviación en Argentina, el país al que había emigrado en busca de mejores oportunidades.
Uno de sus nietos, Alejandro Callari, se ha propuesto sacar a la luz detalles desconocidos sobre la vida de su abuelo y se ha encontrado con sorpresas. Una de ellas fue al descubrir que González llevó en su avión durante un accidentado viaje al famoso cura de Beiro, o que entre sus hazañas figura la de ser el piloto del primer salto en paracaídas en tierras australes.
González se marchó de Entrimo cuando apenas contaba 13 años de edad con el deseo de aprender mecánica en Argentina, entonces considerado un país muy avanzado en esta disciplina. Llegó a Buenos Aires en solitario y se convirtió en mecánico de automóviles. Sus conocimientos le permitieron ser uno de los primeros montadores de aviones en Argentina, ya que los aparatos llegaban desde Francia en cajas y apenas existían personas que supieran cómo montarlos. En la segunda mitad del siglo XX el mecánico ourensano ya se codea con ilustres de la aviación en aquel país, como Jorge Newbery, que hoy da nombre al aeropuerto de vuelos domésticos de Buenos Aires, o Angel María Zuloaga, creador de la Fuerza Aérea Argentina. González aprende a manejar las aeronaves y obtiene una de las primeras licencias de piloto del país. Su pericia le lleva a convertirse en instructor de vuelo, con alumnos civiles y militares.
El nieto de González ha investigado en los diarios de la época las aventuras aéreas de su antepasado y entre ellas hay curiosidades como el hecho de que fue el primer piloto que logró soltar a un paracaidista sobre Buenos Aires. Se trataba de otro español, Carlos Greco, y la hazaña se realizó el 19 de marzo de 1915 en Quilmes, zona sur de la capital. La acción era muy arriesgada porque los aviones de entonces eran frágiles, y al lanzarse el paracaidista se descompensaba el peso de la aeronave y podía caer. González, que pilotaba un biplano Farman, logró solucionar este problema. El espectáculo se realizó con éxito.
Otra de las curiosidades fue su encuentro en Buenos Aires con el cura de Beiro, una de las figuras más destacadas del movimiento agrario gallego. En septiembre de 1915, según se relata en una crónica de la época, González realizaba vuelos de exhibición durante un almuerzo de la colectividad española. Uno de los pasajeros fue Basilio Álvarez Rodríguez, el cura de Beiro. Durante el vuelo hubo un problema técnico y el avión acabó cayendo en lo que hoy es el barrio porteño de Barracas. Tanto piloto como pasajero salieron ilesos. González pudo seguir volando y el cura de Beiro acabó siendo una figura histórica del galleguismo.
Los accidentes con este tipo de aviones eran frecuentes. Callari explica que en sus conversaciones con mandos de las fuerzas aéreas argentinas, éstos todavía no pueden explicarse cómo González realizaba operaciones tan arriesgadas como aterrizar varias veces con su avión en medio de descampados durante un viaje para arreglar los desperfectos y seguir camino. "Los pilotos de entonces resolvían situaciones aparentemente imposibles. Hoy sería impensable que alguien pueda hacer lo mismo, si una avioneta hace un aterrizaje forzoso ahí se queda hasta que vienen a llevársela", explica Callari.
Durante un tiempo González compaginaba su pasión por los aviones con el trabajo como chófer para una familia acomodada de Buenos Aires y fue ese trabajo el que le permitió conocer a la que sería su mujer, Celia María Lavarello, con la que se casa en 1916. Pocos años más tarde se irían juntos a Entrimo. González se vio forzado a regresar por los problemas de salud de sus padres. A él todavía le conocen en su pueblo como "el piloto" y a su mujer como "la argentina", como tuvo ocasión de comprobar Callari durante un viaje que realizó a Entrimo hace unos años, donde recibió la acogida cariñosa de muchos familiares.
En un pueblo de Ourense de los años veinte la posibilidad de volar era prácticamente una quimera, pero el espíritu innovador de González no había muerto. Fue el creador de la primera línea de autobús que unió Entrimo y otros pueblos con la capital orensana. Murió en 1927, con 39 años, al parecer de una pulmonía. Nunca pudo regresar a Argentina. Su tumba todavía puede verse en el cementerio de la aldea de Ferreiros y sobre la lápida puede distinguirse la silueta de un avión. Simboliza un sueño que sigue vivo incluso después de su muerte.

viernes, 23 de septiembre de 2011

Os Canastros

Hoxe vou falar sobre outra das maravillas do patrimonio arqueolóxico galego.

Os hórreos  son unhas das construccións típicas de Galicia. O seu nome varía dependendo da comarca ou zona. En Entrimo chámanse canastros.

Estaban destinados o secado do gran, a garda-lo millo e a defendelo dos bichos. Por eso están levantados por uns pes e con boas condicións de ventilación. Cousa moi necesaria en Galicia por o seu clima húmedo.
Xa hai escritos romanos do século I AC que mencionan os canastros pero é difícil saber cando exactamente empezaron a contruirse .
Durante séculos o cereal  foi un alimento moi importante en Galicia. Coa incorporación do millo produciuse un gran aumento na construcción de canastros e de muiños. Nos canastros a xente gardaba as espigas e nos muíños fabricaban a fariña coa que logo se cocía o pan no forno.

Os canastros están formados por cámaras rectangulares coas paredes de pedra ou madeira (ou mixtos) que descansan sobre uns pés de pedra, a fin de protexe-lo da humidade do chan.  A cuberta a maior parte das veces é de tella a dúas augas pero tamén pode ser de palla ou granito.  Normalmente ten unha cruz ou pináculo como adorno. Accédese a eles por escadas.
Para facilita-la ventilación destes graneiros, ademais de ter aberturas para o aire, dispóñense en lugares abertos nos que o vento circula con facilidade, como as eiras onde encontramos varios canastros xuntos.


Constan de varias partes, como por exemplo os tornarratos ou os tornaformigas cada unha coa súa función. No debuxo que vedes á beira están detalladas.


hórreos de galicia
Imaxen sacada de http://horreosdegalicia.com

Esta imaxe saqueina de http://horreosdegalicia.com/. Unha páxina estupenda que vos recomendo a todos que visitedes.
Está chea de fotos espectaculares!!! 

Aquí vos deixo unhas fotos do canastro en Bouzadrago que pertencía a meus avós
Canastro de meus avós en Bouzadrago (Entrimo)
.

miércoles, 21 de septiembre de 2011

Entrimo: ¿Onde é?

¡Aquí vai unha nova edición do "¿Onde é?"!
Veña entrimeños a ver quen acerta...


Capela de Asperelo en Entrimo
Posted by Picasa

viernes, 16 de septiembre de 2011

Os cruceiros




Segundo a Wikipedia (http://gl.wikipedia.org/wiki/Cruceiro) os cruceiros naceron con unha función relixiosa, cristianizando alguns lugares nos que en alguns casos se celebraran cultos pagáns. 
Son moito máis que unha marca nun lugar ou unha linde entre parroquias. Son sinais de identidade da aldea ou da parroquia, lugares de encontro e de referencia na vida diaria da xente da aldea. Os cruceiros son obxectos sagrados e, por extensión, tamén o é o lugar onde se levantan.
Cruceiro de Ferreiros
Atopamos cruceiros en lugares públicos, principalmente encrucilladas, beiras de camiños, adros de igrexas etc  
Ante os cruceiros rezábase polas ánimas dos mortos e pedíase axuda a Deus. Alguns tamén se ergeron en puntos nos que tivo lugar unha morte violenta buscando dar descanso á alma da vítima. Neles buscouse protección, quizais por eso hai tantos cruceiros nas encrucilladas e nos camiños ó cemiterio.
Outros erguéronse na praza da aldea para protección da xente e no campo da feira para a protección do gando.
Castelao defendía a tese de que os cruceiros foron introducidos en Galicia por influencia das viaxes de San Vicente Ferrer que estivo por terras galegas en 1412 e trouxo o modelo das cruces de termo. Tamén viaxou pola Bretaña francesa en 1419, onde morreu, de ahí a semellanza entre os cruceiros galegos e bretóns.
Os crueciros son esculturas de pedra de granito, de entre 3 e 5 metros, coa cruz na parte superior. Alguns dos cruceiros ten a cruz soa e outros son mais elaborados, dependía dos recursos económicos da persoa que encargara a sua construcción.
Cruceiros na Terrachán


Básicamente ten os seguintes elementos:
- O pedestal, peza normalmente cuadrangular, cúbica. As caras poden ser lisas ou con algunha inscripción co nome de quen o encargou.
- O fuste ou vara: columna de sección cuadrangular, octogonal ou cilíndrica.  Pode te-la superficie lisa ou decorada .
                    
Cruceiro en Galez                                              
- O capitel imitando os estilos arquitectónicos clásico, románico ou gótico, con volutas, follas, caveiras, anxos, santos etc.
- A cruz, cun Cristo  crucificado, só, coa Virxe ou con anxos.
- O pousadoiro, unha mesa situada xunto á base do cruceiro. Esta parte non a encontrei en ningún cruceiro de Entrimo.


    viernes, 9 de septiembre de 2011

    Entrimo: ¿Onde é?

    Entrimeños de orixen, de adopción, de corazón... Descubramos Entrimo xuntos!!
    ¿Atrevédesvos a adiviñar de que lugar de Entrimo é esta imaxe?

    Carballo grande na Feira Vella (Entrimo)

    Deixade as vosas respostas aquí ou no facebook de Entrimo

    martes, 6 de septiembre de 2011

    Festas de Entrimo

    Pulpo a feira
    ¡Un ano mais durante as vacacións en Entrimo poidemos disfrutar das festas nas aldeas!
    Da música das orquestas, da empanada, do pulpo a feira, do roscón, das alboradas...
    
    Empanada
    
    Ainda que moitas das festas se foron perdendo co paso do tempo outras mantense co esforzo económico e de dedicación dos veciños.
    Vou facer aquí un resumo das festas que de acordo coa miña familia e veciños algunha vez se celebraron e das que se seguen a celebrar.


    Guxinde:
    Festa do Carme o 16 de xullo con Misa e comida compartida
    Festa en honor a San Salvador o día 6 de agosto
    Pereira:
    Antigamente facíase por Pascua a festa da Virxen, en xuño a de San Antón e en novembro a de San Facundo.
    Agora a da Virxe cambiou de fecha para o día 4 de agosto.
    Bouzadrago:
    Festa en honor do apóstolo Santiago o 25 de Xullo
    
    Alborada o 21 de agosto por Ferreiros
    
    Ferreiros:
    Faise a festa da Magdalena o 22 de Xullo con misa e comida compartida entre todo o pobo.
    E como non houbo acordo para cambiar de día a festa en honra a Virxe da Sobreira que tradicionalmente se viña celebrando o día 8 de setembro, e Ferreiros é un pobo moi festeiro, actualmente mantense a festa do día 8 e faise outra o 21 de agosto.
    Terrachán:
    O 14, 15 e 16 de agosto son as festas na honra de Santa María.
    Perdeuse a festa que se facía no barrio do Santo por San Xoan.
    
    Banda de gaitas de Entrimo


    Casal:
    Celébrase San Miguel o 29 de setembro
    Galez e Feira Vella:
    O 1 e 2 de agosto festas de San Félix
    Asperelo:
    Perdeuse a festa da Virxe dos Remedios que se celebraba por ano novo

    As Quintans:
    Perdeuse a festa de San Antón que se celebraba no mes de xuño
    Olelas:
    A festa que tradicionalmente se facía por Pascua cambiou para o 19 de agosto
    Illa:
    Ainda que se perdeu a festa que se facía por Corpus continua a do San Lourenzo o 9 e 10 de agosto
    Lantemil:
    A festa que se facia por Pascua na honra da Virxe das Neves cambiou agora para o 5 de agosto
    Queguas:
    Perdeuse a festa que se celebraba por San Xoan
            
    Venceans:
    Antes facíase a festa de San Tomé en decembro
    Vilar:
    Perdeuse a festa de San Munin que era o 19 de abril